تعیین دوز جذب شده در روند رادیوتراپی با اشعه ی خارجی/ اجرای یک قانون بین المللی برای دوزیمتری بر اساس استانداردهای دوز جذب شده به آب
فایل انگلیسی: تعداد لغات 40000 در 161 صفحه pdf
فایل ترجمه: تعداد لغات 41844 در 65 صفحه فارسی فونت 14 b-nazanin
1-مقدمه
1-1.پیش زمینه
کمیسیون بین المللی واحدها و اندازه گیری تابش (ICRU) در گزارش 24 خود درباره ی تعیین میزان دوز جذب شده در بیمار تحت تابش با اشعه های پرتوی ایکس یا گاما در روش های رادیوتراپی، به این نتیجه دست یافت که “اگر چه این روش هنوز برای عادی سازی بسیار ابتدایی است اما شواهد موجود برای انواع خاصی از تومور، به نیاز به دقت 5٪ در رهاسازی یک دوز جذب شده به حجم هدف اشاره می نماید، البته اگر ریشه کن شدن تومور اولیه مورد نظر باشد. ICRU همچنان ادامه می دهد: “برخی از پزشکان تقاضای محدودیت بیشتر از جمله ± 2٪ را دارند، اما در حال حاضر (در سال 1976) تقریبا دستیابی به چنین استانداردی، غیرممکن است.” این اظهارات در زمینه ای ارائه شد که ابهامات موجود در سطح اطمینان 95٪ تخمین زده شده و اینگونه تفسیر می گردد که آیا آن ها تقریبا با دو انحراف استاندارد مطابقت دارند یا خیر. بنابراين نياز به دقت 5٪ در تحويل دوز جذب، با عدم قطعيت ترکیبی 2.5٪ در سطح يک انحراف استاندارد، انطباق دارد. امروزه اینگونه در نظر گرفته شده است که یک هدف در تحویل دوز به بیمار بر اساس چنین نیازی به دقت، بسیار صریح و منسجم بوده و این رقم باید به حدود یک انحراف استاندارد 5 درصد افزایش یابد، اما در این رابطه توصیه های قطعی وجود ندارد. به عبارتی دیگر، الزامات موجود در رابطه با دقت ± 5٪ می تواند به عنوان آستانه تحمل انحراف میان دوز تجویز شده و دوز تحویل داده شده به حجم هدف، تفسیر شود. پرتو درماني مدرن، مورد تأیید بوده و در هر مورد، نيازمند دقت بالا در تحويل دوز می باشد و این در شرایطی است که روش هاي جديد از جمله افزايش دوز در راديوتراپي 3-D تطبیقی، مورد استفاده قرار گيرد. فن آوری های جدید در پرتودرمانی، به عنوان مثال ابزار تشخیصی مدرن برای تعیین حجم هدف، سیستم های برنامه ریزی درمانی تجاری 3 بعدی و شتاب دهنده های پیشرفته برای تابش، تنها با وجود دقت زیاد در تعیین و تحویل دوز، بطور کامل قابل بهره برداری می باشد. مراحل مختلف بین کالیبراسیون اتاقک های یونیزاسیون از نظر مقدار هوای kerma[1] و Kair در استانداردسازی آزمایشگاه های دوزیمتری و تعیین مقدار دوز جذب شده در آب یعنی Dw، در بیمارستان های استفاده کننده از پروتوکل های دوزیمتری بر اساس فاکتور 2 ND بوده و هوا (یا Ngas ) عدم قطعیت نامطلوب و ناخواسته را در تشخیص Dw معرفی می کند. بسیاری از عوامل در زنجیره ی دوزیمتری، درگیر می باشند که با یک عامل کالیبراسیون از نظر kerma در هوا یعنی NK که در هوا با استفاده از پرتوی 60Co اندازه گیری شده و با دوز جذب شده به آب یعنی Dw به اتمام می رسد، در آب و در حضور پرتوهای بالینی اندازه گیری می شود. وجود ابهاماتی در زنجيره عمدتا از تبديل هاي انجام شده توسط کاربر در بيمارستان، ناشی می گردد که بطور مثال می توان به فاکتورهای شناخته شده ی km و katt که در اکثر کدهای عملی و پروتوکل هاي دوزيمتری استفاده مي شود، اشاره نمود. عدم قطعيت هاي مرتبط با تبديل NK به ND یعنی هوا (يا Ngas) به معناي آن است که در عمل، نقطه ی شروع کاليبراسيون پرتوهاي باليني در حال حاضر شامل یک عدم قطعيت قابل توجهی می باشد.
[1] کینتیک انرژی رها شده به ازای توده ی واحد
ABSORBED DOSE DETERMINATION
IN EXTERNAL
BEAM RADIOTHERAPY
An International Code of Practice for Dosimetry
Based on Standards of Absorbed Dose to Water
1.1. BACKGROUND
In its Report 24 on ‘Determination of Absorbed Dose in a Patient Irradiated by
Beams of X or Gamma Rays in Radiotherapy Procedures’, the International
Commission on Radiation Units and Measurements (ICRU) [1] concluded that
“although it is too early to generalize, the available evidence for certain types of
tumour points to the need for an accuracy of ±5% in the delivery of an absorbed dose
to a target volume if the eradication of the primary tumour is sought”. The ICRU
continues, “Some clinicians have requested even closer limits such as ±2%, but at
the present time (in 1976) it is virtually impossible to achieve such a standard”.
These statements were made in a context where uncertainties were estimated at the
95% confidence level, and have been interpreted as if they correspond to approximately two standard deviations. Thus the requirement for an accuracy of 5% in the
delivery of absorbed dose would correspond to a combined uncertainty of 2.5% at
the level of one standard deviation. Today it is considered that a goal in dose delivery
to the patient based on such an accuracy requirement is too strict and the figure
should be increased to about one standard deviation of 5%, but there are no definite
recommendations in this respect.1 The requirement for an accuracy of ±5% could,
on the other hand, also be interpreted as a tolerance of the deviation between the prescribed dose and the dose delivered to the target volume. Modern radiotherapy has
confirmed, in any case, the need for high accuracy in dose delivery if new techniques, including dose escalation in 3-D conformal radiotherapy, are to be applied.
Emerging technologies in radiotherapy, for example modern diagnostic tools for the
determination of the target volume, 3-D commercial treatment planning systems and
advanced accelerators for irradiation, can only be fully utilized if there is high
accuracy in dose determination and delivery.
The various steps between the calibration of ionization chambers in terms of
the quantity air kerma, Kair, at the standardizing dosimetry laboratories and the determination of absorbed dose to water, D
w, at hospitals using dosimetry protocols
based on the factor2 N
D,air (or Ngas) introduce undesirable uncertainties into the
realization of D
w. Many factors are involved in the dosimetric chain that starts with a
calibration factor in terms of air kerma, NK, measured in air using a 60Co beam and
ends with the absorbed dose to water, D
w, measured in water in clinical beams.
Uncertainties in the chain arise mainly from conversions performed by the user at the
hospital, for instance the well known km and katt factors used in most codes of practice
and dosimetry protocols [8–19]. Uncertainties associated with the conversion of NK
to N
D,air (or Ngas) mean that in practice the starting point of the calibration of clinical
beams already involves a considerable uncertainty [20].
کد: hamii71-6
دانلود رایگان مقاله انگلیسی
دانلود مقاله دات کام 
توضیحات محصول
تعیین دوز جذب شده در روند رادیوتراپی با اشعه ی خارجی/ اجرای یک قانون بین المللی برای دوزیمتری بر اساس استانداردهای دوز جذب شده به آب
فایل انگلیسی: تعداد لغات 40000 در 161 صفحه pdf
فایل ترجمه: تعداد لغات 41844 در 65 صفحه فارسی فونت 14 b-nazanin
1-مقدمه
1-1.پیش زمینه
کمیسیون بین المللی واحدها و اندازه گیری تابش (ICRU) در گزارش 24 خود درباره ی تعیین میزان دوز جذب شده در بیمار تحت تابش با اشعه های پرتوی ایکس یا گاما در روش های رادیوتراپی، به این نتیجه دست یافت که “اگر چه این روش هنوز برای عادی سازی بسیار ابتدایی است اما شواهد موجود برای انواع خاصی از تومور، به نیاز به دقت 5٪ در رهاسازی یک دوز جذب شده به حجم هدف اشاره می نماید، البته اگر ریشه کن شدن تومور اولیه مورد نظر باشد. ICRU همچنان ادامه می دهد: “برخی از پزشکان تقاضای محدودیت بیشتر از جمله ± 2٪ را دارند، اما در حال حاضر (در سال 1976) تقریبا دستیابی به چنین استانداردی، غیرممکن است.” این اظهارات در زمینه ای ارائه شد که ابهامات موجود در سطح اطمینان 95٪ تخمین زده شده و اینگونه تفسیر می گردد که آیا آن ها تقریبا با دو انحراف استاندارد مطابقت دارند یا خیر. بنابراين نياز به دقت 5٪ در تحويل دوز جذب، با عدم قطعيت ترکیبی 2.5٪ در سطح يک انحراف استاندارد، انطباق دارد. امروزه اینگونه در نظر گرفته شده است که یک هدف در تحویل دوز به بیمار بر اساس چنین نیازی به دقت، بسیار صریح و منسجم بوده و این رقم باید به حدود یک انحراف استاندارد 5 درصد افزایش یابد، اما در این رابطه توصیه های قطعی وجود ندارد. به عبارتی دیگر، الزامات موجود در رابطه با دقت ± 5٪ می تواند به عنوان آستانه تحمل انحراف میان دوز تجویز شده و دوز تحویل داده شده به حجم هدف، تفسیر شود. پرتو درماني مدرن، مورد تأیید بوده و در هر مورد، نيازمند دقت بالا در تحويل دوز می باشد و این در شرایطی است که روش هاي جديد از جمله افزايش دوز در راديوتراپي 3-D تطبیقی، مورد استفاده قرار گيرد. فن آوری های جدید در پرتودرمانی، به عنوان مثال ابزار تشخیصی مدرن برای تعیین حجم هدف، سیستم های برنامه ریزی درمانی تجاری 3 بعدی و شتاب دهنده های پیشرفته برای تابش، تنها با وجود دقت زیاد در تعیین و تحویل دوز، بطور کامل قابل بهره برداری می باشد. مراحل مختلف بین کالیبراسیون اتاقک های یونیزاسیون از نظر مقدار هوای kerma[1] و Kair در استانداردسازی آزمایشگاه های دوزیمتری و تعیین مقدار دوز جذب شده در آب یعنی Dw، در بیمارستان های استفاده کننده از پروتوکل های دوزیمتری بر اساس فاکتور 2 ND بوده و هوا (یا Ngas ) عدم قطعیت نامطلوب و ناخواسته را در تشخیص Dw معرفی می کند. بسیاری از عوامل در زنجیره ی دوزیمتری، درگیر می باشند که با یک عامل کالیبراسیون از نظر kerma در هوا یعنی NK که در هوا با استفاده از پرتوی 60Co اندازه گیری شده و با دوز جذب شده به آب یعنی Dw به اتمام می رسد، در آب و در حضور پرتوهای بالینی اندازه گیری می شود. وجود ابهاماتی در زنجيره عمدتا از تبديل هاي انجام شده توسط کاربر در بيمارستان، ناشی می گردد که بطور مثال می توان به فاکتورهای شناخته شده ی km و katt که در اکثر کدهای عملی و پروتوکل هاي دوزيمتری استفاده مي شود، اشاره نمود. عدم قطعيت هاي مرتبط با تبديل NK به ND یعنی هوا (يا Ngas) به معناي آن است که در عمل، نقطه ی شروع کاليبراسيون پرتوهاي باليني در حال حاضر شامل یک عدم قطعيت قابل توجهی می باشد.
[1] کینتیک انرژی رها شده به ازای توده ی واحد
ABSORBED DOSE DETERMINATION
IN EXTERNAL
BEAM RADIOTHERAPY
An International Code of Practice for Dosimetry
Based on Standards of Absorbed Dose to Water
1.1. BACKGROUND
In its Report 24 on ‘Determination of Absorbed Dose in a Patient Irradiated by
Beams of X or Gamma Rays in Radiotherapy Procedures’, the International
Commission on Radiation Units and Measurements (ICRU) [1] concluded that
“although it is too early to generalize, the available evidence for certain types of
tumour points to the need for an accuracy of ±5% in the delivery of an absorbed dose
to a target volume if the eradication of the primary tumour is sought”. The ICRU
continues, “Some clinicians have requested even closer limits such as ±2%, but at
the present time (in 1976) it is virtually impossible to achieve such a standard”.
These statements were made in a context where uncertainties were estimated at the
95% confidence level, and have been interpreted as if they correspond to approximately two standard deviations. Thus the requirement for an accuracy of 5% in the
delivery of absorbed dose would correspond to a combined uncertainty of 2.5% at
the level of one standard deviation. Today it is considered that a goal in dose delivery
to the patient based on such an accuracy requirement is too strict and the figure
should be increased to about one standard deviation of 5%, but there are no definite
recommendations in this respect.1 The requirement for an accuracy of ±5% could,
on the other hand, also be interpreted as a tolerance of the deviation between the prescribed dose and the dose delivered to the target volume. Modern radiotherapy has
confirmed, in any case, the need for high accuracy in dose delivery if new techniques, including dose escalation in 3-D conformal radiotherapy, are to be applied.
Emerging technologies in radiotherapy, for example modern diagnostic tools for the
determination of the target volume, 3-D commercial treatment planning systems and
advanced accelerators for irradiation, can only be fully utilized if there is high
accuracy in dose determination and delivery.
The various steps between the calibration of ionization chambers in terms of
the quantity air kerma, Kair, at the standardizing dosimetry laboratories and the determination of absorbed dose to water, D
w, at hospitals using dosimetry protocols
based on the factor2 N
D,air (or Ngas) introduce undesirable uncertainties into the
realization of D
w. Many factors are involved in the dosimetric chain that starts with a
calibration factor in terms of air kerma, NK, measured in air using a 60Co beam and
ends with the absorbed dose to water, D
w, measured in water in clinical beams.
Uncertainties in the chain arise mainly from conversions performed by the user at the
hospital, for instance the well known km and katt factors used in most codes of practice
and dosimetry protocols [8–19]. Uncertainties associated with the conversion of NK
to N
D,air (or Ngas) mean that in practice the starting point of the calibration of clinical
beams already involves a considerable uncertainty [20].
کد: hamii71-6
دانلود رایگان مقاله انگلیسی