رهبر پوپولیستی (عوام گرایی، مردم سالاری)
تعداد کلمات فایل انگلیسی : 16099 کلمه 62صفحه pdf
تعداد صفحات فایل ترجمه :58 صفحه word فونت 14 B nazanin
رهبران در اکثر پدیده های سیاسی متمرکز هستند و پوپولیسم نیز قطعآ از این قضیه مستثنی نیست. درست است که بسیاری از مانیفستهای پوپولیسم به تولدِ رهبران سرسخت و قویِ سیاسی منجر شده است؛ اما بسیاری از محققان استدلال می کنند که ویژگی های مشخصی از آن نشان دهندۀ وابستگی اش به رهبران قدرتمند است که قادر به بسیجِ توده ها یا احزابِ خود با هدفِ اصلاحات آزاد (رادیکال) هستند. طبق نوشتۀ هوگو چاوز[1] رئیس جمهور ونزوئلا به سیاستمدار هلندی گیرت وایلدرز[2]، پوپولیسم اغلب توسط رهبران قدرتمندی هدایت می شود که خودشان را ازطریق رفتار و گفتارشان بعنوان “وُکس” (صدایِ مردم) معرفی کرده اند. این امر باعث شده است که پل تاگارت[3] دانشمند علوم سیاسی بریتانیا به این نکته اشاره کند که پوپولیسم “به افراد فوق العاده ای نیاز دارد که عادی ترین افراد را رهبری کنند”.
از آنجا که اولین و مهمترین مجموعه ای از ایده ها است که می تواند توسط عوامل مختلفی مورد استفاده قرار گیرد، چنین چیزی بعنوان رهبرِ جمعیتِ پوپولیست پیشین وجود ندارد. نیرویِ کاریزماتیک بعنوان رهبر کلیپهای پوپولیستی، برخی از رهبران شناخته شده را در نوشته های علمی و محبوبش توصیف می کند اما چنین فردی بیشتر در جوامع خاص موفق است. براساس فرهنگ سیاسیِ کشوری که در آن رهبر پوپولیست بسیج می شود، طبیعتِ “فوق العادۀ” او دارای ویژگی های بسیار خاص و متفاوتی است. با این وجود، وجه مشترک همه رهبران این است که آنها خود را بعنوان صدای مردم معرفی می کنند که به معنای افراد غیر سیاسی و نمایندگانِ معتبرِ مردم عادی است. در کل، این تصویر بوضوح توسط رهبر پوپولیستی براساس فراوانی ویژگی های شخصی ساخته شده است و همیشه واقعیت را منعکس نمی کند.
نیرومند کاریزماتیک
در هر دو مباحث آکادمیک و عمومی، رهبر پوپولیستی بطور ضمنی یا صریح بعنوان یک قدرتمند خردگرایی تعریف شده است. در امریکای لاتین، رهبر کلیپهای پوپولیستی کادیلو (یک واژه لاتین بمعنای سر) است که معمولآ به یک رهبر قدرتمند اشاره می کند که قدرتی مستقل از هر اداره و بدون محدودیت دارد. این نوع قدرتمندان تمایل دارند بر پایۀ “فرقه رهبری” حکومت کنند که آنها را بعنوان مردی با خشونت ذاتی نشان میدهد. پیوند میان پوپولیسم و قدرتمندان با رئیس جمهورِ آرژانتین دان دومینگو پرن[4] که کادیلویِ پوپولیستی اصیلی بود و همچنان در امریکای لاتین دارای شخصیت پوپولیستی است، به سر رسیده است. پرن که در دولتهای اقتداگر و دموکراتیک یک سرهنگ ارتشی بود، به یک سیاستمدار مدنی تبدیل شد
Leaders are central to most political phenomena and populism is
certainly no exception. Many scholars argue that, above and
beyond its diverse manifestations, a defining feature of populism
is its reliance on strong leaders who are able to mobilize the
masses and/or conduct their parties with the aim of enacting
radical reforms. It is true that many manifestations of populism
have given rise to flamboyant and strong political leaders. From
Venezuelan president Hugo Chávez to Dutch politician Geert
Wilders, populism is often guided by strong leaders, who, through
their behavior and speech, present themselves as the vox populi
(voice of the people). This has led the British political scientist
Paul Taggart to state that populism “requires the most
extraordinary individuals to lead the most ordinary of people.”
As populism is first and foremost a set of ideas, which can be
employed by very different actors, there is no such thing as the
prototypical populist leader. The charismatic strongman, the
stereotypical populist leader in academic and popular writing,
does describe some of the better known populist leaders, but such
an individual is mostly successful in specific societies. Depending
on the political culture of the country in which the populist leader
mobilizes, her or his “extraordinary” nature lies in very specific
and different features. What all populist leaders do have in
common, however, is that they present themselves as the voice
کد:13375
دانلود رایگان مقاله انگلیسی
دانلود مقاله دات کام 
توضیحات محصول
رهبر پوپولیستی (عوام گرایی، مردم سالاری)
تعداد کلمات فایل انگلیسی : 16099 کلمه 62صفحه pdf
تعداد صفحات فایل ترجمه :58 صفحه word فونت 14 B nazanin
رهبران در اکثر پدیده های سیاسی متمرکز هستند و پوپولیسم نیز قطعآ از این قضیه مستثنی نیست. درست است که بسیاری از مانیفستهای پوپولیسم به تولدِ رهبران سرسخت و قویِ سیاسی منجر شده است؛ اما بسیاری از محققان استدلال می کنند که ویژگی های مشخصی از آن نشان دهندۀ وابستگی اش به رهبران قدرتمند است که قادر به بسیجِ توده ها یا احزابِ خود با هدفِ اصلاحات آزاد (رادیکال) هستند. طبق نوشتۀ هوگو چاوز[1] رئیس جمهور ونزوئلا به سیاستمدار هلندی گیرت وایلدرز[2]، پوپولیسم اغلب توسط رهبران قدرتمندی هدایت می شود که خودشان را ازطریق رفتار و گفتارشان بعنوان “وُکس” (صدایِ مردم) معرفی کرده اند. این امر باعث شده است که پل تاگارت[3] دانشمند علوم سیاسی بریتانیا به این نکته اشاره کند که پوپولیسم “به افراد فوق العاده ای نیاز دارد که عادی ترین افراد را رهبری کنند”.
از آنجا که اولین و مهمترین مجموعه ای از ایده ها است که می تواند توسط عوامل مختلفی مورد استفاده قرار گیرد، چنین چیزی بعنوان رهبرِ جمعیتِ پوپولیست پیشین وجود ندارد. نیرویِ کاریزماتیک بعنوان رهبر کلیپهای پوپولیستی، برخی از رهبران شناخته شده را در نوشته های علمی و محبوبش توصیف می کند اما چنین فردی بیشتر در جوامع خاص موفق است. براساس فرهنگ سیاسیِ کشوری که در آن رهبر پوپولیست بسیج می شود، طبیعتِ “فوق العادۀ” او دارای ویژگی های بسیار خاص و متفاوتی است. با این وجود، وجه مشترک همه رهبران این است که آنها خود را بعنوان صدای مردم معرفی می کنند که به معنای افراد غیر سیاسی و نمایندگانِ معتبرِ مردم عادی است. در کل، این تصویر بوضوح توسط رهبر پوپولیستی براساس فراوانی ویژگی های شخصی ساخته شده است و همیشه واقعیت را منعکس نمی کند.
نیرومند کاریزماتیک
در هر دو مباحث آکادمیک و عمومی، رهبر پوپولیستی بطور ضمنی یا صریح بعنوان یک قدرتمند خردگرایی تعریف شده است. در امریکای لاتین، رهبر کلیپهای پوپولیستی کادیلو (یک واژه لاتین بمعنای سر) است که معمولآ به یک رهبر قدرتمند اشاره می کند که قدرتی مستقل از هر اداره و بدون محدودیت دارد. این نوع قدرتمندان تمایل دارند بر پایۀ “فرقه رهبری” حکومت کنند که آنها را بعنوان مردی با خشونت ذاتی نشان میدهد. پیوند میان پوپولیسم و قدرتمندان با رئیس جمهورِ آرژانتین دان دومینگو پرن[4] که کادیلویِ پوپولیستی اصیلی بود و همچنان در امریکای لاتین دارای شخصیت پوپولیستی است، به سر رسیده است. پرن که در دولتهای اقتداگر و دموکراتیک یک سرهنگ ارتشی بود، به یک سیاستمدار مدنی تبدیل شد
Leaders are central to most political phenomena and populism is
certainly no exception. Many scholars argue that, above and
beyond its diverse manifestations, a defining feature of populism
is its reliance on strong leaders who are able to mobilize the
masses and/or conduct their parties with the aim of enacting
radical reforms. It is true that many manifestations of populism
have given rise to flamboyant and strong political leaders. From
Venezuelan president Hugo Chávez to Dutch politician Geert
Wilders, populism is often guided by strong leaders, who, through
their behavior and speech, present themselves as the vox populi
(voice of the people). This has led the British political scientist
Paul Taggart to state that populism “requires the most
extraordinary individuals to lead the most ordinary of people.”
As populism is first and foremost a set of ideas, which can be
employed by very different actors, there is no such thing as the
prototypical populist leader. The charismatic strongman, the
stereotypical populist leader in academic and popular writing,
does describe some of the better known populist leaders, but such
an individual is mostly successful in specific societies. Depending
on the political culture of the country in which the populist leader
mobilizes, her or his “extraordinary” nature lies in very specific
and different features. What all populist leaders do have in
common, however, is that they present themselves as the voice
کد:13375
دانلود رایگان مقاله انگلیسی